Bal manekinów
Bruno Jasieński
miejsce premiery:
Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa
data premiery:
26 listopada 1974
realizatorzy
reżyseria
Janusz Warmiński
przekład
Anatol Stern
adaptacja
Janusz Warmiński
scenografia
Krzysztof Pankiewicz
asystent scenografa
Bożena Łopacińska-Krencikowa
obsada
Manekin męski 41
Marian Kociniak, Andrzej Zaorski
Manekin męski 42
Andrzej Seweryn
Manekin męski 46
Andrzej Mrowiec
Manekin męski 44
Tadeusz Borowski
Manekin męski 50
Józef Duriasz
Manekin męski 52
Henryk Łapiński
Manekin męski 40
Marian Rułka
Manekin damski 34
Stanisława Celińska
Manekin damski 39
Ewa Milde
Manekin damski 39 1/2
Hanna Giza
Manekin damski 35
Ludmiła Terlecka
Manekin damski 36
Joanna Jędryka, Elżbieta Starostecka
Manekin damski 37
Grażyna Barszczewska
Paul Ribandel
Marian Kociniak
Pan Arnaux
Ignacy Machowski
Angelika
Grażyna Barszczewska
Devignard
Jerzy Kaliszewski
Pan Levasin
Piotr Pawłowski
Solange
Joanna Jędryka, Elżbieta Starostecka
Delegat I
Bogusz Bilewski
Delegat II
Henryk Talar, Jan Kociniak
Sekundant I
Zdzisław Tobiasz
Sekundant II
Bohdan Ejmont
Sekundant III
Lech Ordon, Andrzej Mrowiec
Sekundant IV
Jan Żardecki
Pułkownik de Libner
Stanisław Libner
Komisarz policji
Józef Duriasz
Lokaj I
Marian Rułka
Lokaj II
Henryk Łapiński
Manekin - Rycerz
Tadeusz Borowski
Manekin Kamerdyner
Andrzej Seweryn
zdjęcia
Zdjęcie
autor
Edward Hartwig
Zdjęcie
autor
Edward Hartwig
na zdjęciu
Joanna Jędryka, Piotr Pawłowski
Zdjęcie
autor
Edward Hartwig
Zdjęcie
autor
Edward Hartwig
na zdjęciu
Grażyna Barszczewska, Joanna Jędryka
Zdjęcie
autor
Edward Hartwig
na zdjęciu
Henryk Łapiński, Ignacy Machowski, Marian Kociniak, Marian Rułka
Program
recenzje
Recenzja
Od Irzykowskiego do Brylla
Był czas, kiedy głoszono, że teatr jest zły, bo służy literaturze. Był czas (i zdaje się powracać), kiedy głoszono, że teatr jest zły, bo literaturze nie służy. Do niedawna być „awangardowym" znaczyło wyznawać pogląd pierwszy, od jakiegoś czasu modniej jest podzielać pogląd drugi.
Recenzja
To, co było awangardą
W każdym sezonie odbywa się co najmniej kilka premier, a czasem prapremier dramatów z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Gra się Witkacego, odkrywa dla teatru Peipera, wraca do Jasieńskiego, Wandurskiego. Nawet Sen Kruszewskiej został bardzo dobrze pokazany na współczesnej scenie przez Hebanowskiego w ...
Recenzja
Bal w operze
„..W parkocieniach kokotessy - rozigorzał do dessous - ach, ekscessy, ach majtessy - ale ona: pas du tout"...Bruno Jasieński szedł plantami w stronę. Jagiellonki, takim go widzę, ekstrawagancko ubrany, beret na głowie choć było lato, monokl w oku, epatował burżujów i przedrzeźniał dandyzm, niepokoił ...
Recenzja
„Bal" z perspektywą
W czasie przedstawienia Balu manekinów na widowni teatru Ateneum rozrzucane są ulotki z wierszami lub Manifestem w sprawie krytyki artystycznej z roku 1921, przeznaczonym do odczytania „we wszystkich związkach artystycznych, klubach, zjazdach i organizacjach futurystycznych", a głoszącym ...
Recenzja
Pierwsze Tango w Paryżu
Pracuję ostatnio sporo - pisał w grudniu 1929 z Paryża do kraju Bruno Jasieński. - Zdaje się, że również „popełnię" coś w teatrze. Przy pewnych stosunkach może uda się wtrynić na scenę najprzód tu, po francusku. Potem miałbym już dostęp do scen polskich otwarty i nie potrzebowałbym się tam u nas wpraszać. Oczywiście to ...
Recenzja
„Bal manekinów"
Teatr Ateneum, który od wielu lat konsekwentnie realizuje repertuar atakujący widza zarówno swą treścią jak i formą, sięga też od czasu do czasu po autorów i sztuki z polskiej literatury dramatycznej dawno zapomniane lub nigdy nie grane.
Recenzja
Ludzie - manekiny
Ateneum zrobiło bardzo trafny wybór wystawiając raz tylko grany u nas (w Katowicach przed wieloma laty) Bal manekinów Brunona Jasieńskiego. Należało się to pamięci rewolucyjnego poety i powieściopisarza, który zginął tragicznie nie doczekawszy nawet czterdziestki. Nie tylko jednak idzie o pamięć.
Recenzja
Zabawa z perspektywy
Gdyby Bruno Jasieński mógł i zza grobu zobaczyć swój Bal manekinów, wystawiony w Ateneum w przekładzie Anatola Sterna, adaptacji i reżyserii Janusza Warmińskiego i scenografii i Krzysztofa Pankiewicza - byłby zaskoczony jakim przemianom w czasie niespełna pół wieku mógł ulec stosunek odbiorców do tej „farsy ...